Jeszcze jedna niespodzianka.

Zaprosiłyśmy na popołudniową kawę Rodzinkę J. Tata-D. jest Chrzestnym Sebastiana. 

Wchodzą:

Mama-M

Wózek z Dzidzią-R. 

Tata-D. z pakunkami. 

Wielka torba pełna łakoci dla Chrześniaka. 

Chrześniak co prawda jest na diecie od piątku, ponieważ wygląda jak dziecko z Etiopii, tylko powód okrągłego brzuszka nieco inny. Babcia to podsumowała słowami "Witaj brzusiu - żegnaj siusiu!" :] 

Mama smakołyki rozdzieli - będzie zapas na różne przekupstwa :P Jakież to niewychowawcze :P

No ale wracając do tematu. 

Tata-D. wziął Sebastiana na ręce, wsunął mu w dłoń torebeczkę z Rafaello i wyciągnął w moją stronę ze słowami "Wszystkiego najlepszego, mamo!" 

Podobno ugadali się ostatnio na balkonie :) 

Tak mnie to zaskoczyło, że wdzięczności swojej nie wyraziłam jak należy. Zawsze zresztą mam z tym problem. 

I nie chodzi wcale o te prezenty. 

Tylko o gesty. 

O myślenie i o empatię zaskakującą wręcz.

W Dzień  Matki, zwykle Tatusiowie zawierają tajny pakt z Dzieciakami i szykują dla Mamy jakąś niespodziankę. Najprostszą nawet. Ale cały czar tkwi w tym, że to Święto jest jednym z niewielu, o których celebrowanie powinien zadbać Tata. 

Siłą rzeczy, przestawiłam się, żeby myśleć o nim w inny  sposób. 

O tym z 23.06 to już nie wspomnę...

No i właśnie zostałam wczoraj powalona. I zawstydzona w dodatku :) 

Wiedziałam, że od TAKIEGO Chrzestnego mogę spodziewać się wszystkiego, co najlepsze. Prawdziwego, szczerego zaangażowania. 

Ale przyznam - nie jestem pewna, czy sama bym wpadła na to, żeby TEGO dnia wziąć na siebie rolę Taty przy dopilnowaniu pewnych tradycji. 

Jest to przemiłe i wzruszające. I mądre takie....

i dobre. 

Oczywiście, równie mocno doceniam, że moja Mama zrobiła dokładnie to samo, wysyłając do mnie Sebcia z kwiatkiem. Ale wiadomo - Mama, to Mama. Mamy myślą o takich rzeczach, żeby Dzieciom sprawiać przyjemności, bo są ich Mamami :) 

A Tata-D. wcale nie musiał o tym myśleć. Zwłaszcza, że sam jest młodym Tatą i żona jego własnie obchodziła pierwszy w życiu Dzień Matki i to na pewno było dla nich wczoraj najważniejsze. 

A mimo tego pomyśleli. I wysiłek włożyli w to jakiś. A przecież tyle mają swoich spraw na głowie. 

Przyjaciele Prawdziwi. 

Nie wiem już komu i jak dziękować mam za to, że są wokół mnie. 

I tak żadne podziękowania tego nie wyrażą. 

Powinnam nicka blogowego zmienić...bo jaka ze mnie SAMA_mama? 

Nie jestem sama. Tylu mam kochanych ludzi wokół, którzy chcą mi ułatwić moje samodzielne zmagania....że...że aż ten wpis brzydko napisałam, bo za dużo emocji :)