Razem Lepiej!

Razem Lepiej!

wtorek, 30 lipca 2013

Retrospekcje 6 - Wszystko, co kocham.


Wiem, że upalne dni, chwilo mamy za sobą, ale nie mogłam się powstrzymać, aby nie zafundować sobie dziś wieczorem tej małej przyjemności, mojego autorstwa ;)
40 ml likieru figowego
20 ml Barmańskiej Grejfrutowej
kawałek arbuza
kilka listków świeżej mięty
kruszony lód
Sprite do wypełnienia

Oto słodki, lecz przyjemnie orzeźwiający, dzięki miętowej nucie, letni smooth - drineczek :)

Wiecie, że byłam barmanką?
I to dobrych kilka lat.
Pracowałam w modnym, na tamten czas, klubie w ZG. I pracę tę, chociaż często ciężką, wspominam bardzo dobrze. Nieraz się wściekałam, że inni chodzili na imprezy, a ja pracowałam w tym czasie. Ale przeważnie ostatecznie lądowali u mnie, a ja wtedy mogłam mieszać, kombinować i testować na nich swoje pomysły.
Poza tym poznałam maaaasę fajnych ludzi i przeżyłam różne dziwne przygody...ahhh wiele by opowiadać :) Ciekawa jest praca barmana.
A za całkiem pokaźne napiwki, które sumiennie sobie odkładałam w skarbonce, udało mi się zrobić kurs DJ'ski.

Tak tak - oto kolejna rzecz, której jeszcze tutaj nie ujawniłam.
DJ'ką byłam zapaloną :)
Do dzisiaj trzymam Vinylki moje ukochane w skrzynce w szafie (którą nota bene zapłaciłam z pieniędzy zyskanych na sprzedaży równie ukochanych gramofonów i miksera...).
Proza życia.
Już w ciąży wiedziałam, że to koniec mojej DJ'skiej "kariery". Zresztą jakoś z czasem brakowało mi zapału do ćwiczeń.
Ale miłość do płyt i muzyki została.
Tak mocna, że teraz nie słucham już tej muzyki, którą grałam. Tyle bowiem wspomnień, uczuć i emocji wraca, kiedy grają ukochane dźwięki, że aż trochę to boli. Odzywa się tęsknota za tamtym życiem.
Za życiem "sprzed"... a nie powinno tak być.

I skoro już tak się tutaj odkrywam z moimi pasjami, to zdradzę jeszcze jedną z nich.
Taniec brzucha.
Trenowałam około 2 lat. Uwielbiałam to! Orientalna muzyka, brzęczące bransoletki na kostkach i chusty z paciorkami na biodrach.
Ten taniec w magiczny sposób zlikwidował moje kompleksy.
Wszystko to, co do tej pory było powodem mojego wstydu, okazało się nagle kwintesencją kobiecości. Moje szerokie biodra i zawsze zbyt duży brzuch, w tańcu prezentował się o wiele lepiej niż sylwetki szczuplutkich koleżanek.
Tańczyłam i czułam się szczęśliwa.
A kiedy kilka razy w Tunezji, słysząc charakterystyczne takty muzyki orientu, wykonałam ukradkiem kilka podstawowych ruchów, spotkało się to prawdziwym zachwytem tubylców. Baaaardzo przyjemne i budujące.


Przyznam szczerze, że marzę o tym i wierzę, że kiedyś jeszcze będę miała i czas i pieniądze, żeby wrócić do jednej chociaż, z moich pasji.
Nie będę nawet próbowała pisać jak często je wspominam i tęsknię za nimi... i za tamtą sobą.
Staram się jednak nie myśleć o tym w ten sposób. Nie traktować tego jako poświęcenie, wyrzeczenie, jako coś, do czego los mnie zmusił.
Wytłumaczyłam sobie, że taka kolej rzeczy.
Że wtedy spełniałam się w tych wszystkich zajęciach, a teraz spełnieniem jest kształtowanie Małego Człowieczka. Obdarzanie go miłością,  tłumaczenie emocji, pokazywanie mu świata...także jego piękna ukrytego w muzyce i tańcu.
Tyle dobrych doświadczeń zebrałam...warto zasiać ich ziarno w małym Sebie...niech kiełkują jego pasje.


poniedziałek, 29 lipca 2013

Babskie sprawy

Zaczęłam wczoraj pisać posta, ale nie dokończyłam. I stwierdziłam, że nie dokończę jednak.
Miało być o różnicach w postrzeganiu babskiej przyjaźni. O dwóch perspektywach: przyjaciółki- mężatki i przyjaciółki-starej panny...czy też subtelnie rzecz ujmując - singielki.
Dzisiaj doszłam do wniosku, że bezsensowne te moje rozważania.
Bo wniosek jest jeden - przykry bardzo.
Nie do końca ze sobą po drodze takim różnym przyjaciółkom.
O ile wczoraj się zastanawiałam, czy tylko mi się wydaje, czy tak naprawdę jest.
O tyle dzisiaj się przekonałam , że tak - jest. I nie ma co do tego wątpliwości.

Dzisiejsza rozmowa moja z jedną z przyjaciółek zdołowała mnie totalnie. Sama nie wiem, czy dlatego, że wywaliła mi prawdę prosto w oczy. Czy dlatego, że czuję, że kompletnie mnie nie rozumie i nawet nie próbuje. Czy też z tego powodu, że nie tego aktualnie potrzebuję.
Nie potrzebuję bowiem kopa w tyłek, ani wiadra zimnej wody na głowę. Wcale mi to nie pomaga podnieść się, otrzepać i dalej iść.
Bo ja nie idę, tylko brnę ciągle.
Ehhhh....nawet myśli jakoś do kupy pozbierać nie potrafię.
Tak mi trochę przykro, jak myślę o tych moich przyjaźniach.

Na szczęście mam jeszcze jedną koleżankę- singielkę. Bo ona, to singielką jest 100% - nie taka oszukana jak ja ;P I z nią właśnie spędzimy połowę przymusowego urlopu w przyszłym tygodniu. Co niezmiernie mnie cieszy, zwłaszcza, że spotkamy się w miejscu, w którym 12 lat temu również spędziłyśmy razem kilka dni....ale to już opowieść na zupełnie inny wpis.
Z pewnością popełnię go po powrocie z tej sentymentalnej babskiej wyprawy :)

A tymczasem Mini w koszulce chyba dla niego zaprojektowanej , z napisem "Messy by name - Messy by nature". No nic dodać, nic ująć - cały mój Szelma mały :)





niedziela, 28 lipca 2013

Upalnie

46 stopni pokazuje mój wystawiony na słońce termometr.
Mini śpi "na orła", tak jak lubi ostatnio - w gołym łóżeczku. Tylko materac obleczony prześcieradłem mu nie przeszkadza. Resztę wywala "za burtę".
Pies snuje się poszukując najchłodniejszego skrawka podłogi.
A ja gotuję zupę na raty, bo nad kuchenką ustać się nie da, a zupy mi się zachciało. Pewnie zjem dopiero wieczorem, ale niech już będzie gotowa.
Weekend nam się lekko "rozpuścił" w tej temperaturze. Wczoraj pojechaliśmy nad jezioro. Mieliśmy mieć towarzystwo, jedno nas wystawiło, z drugim się nie dogadaliśmy do końca i ostatecznie wylądowaliśmy tam sami. Kiepski to relaks - Seba z nadpobudliwością, pies z hipernadpobudliwością, wózek obwieszony siatkami z jedzeniem, kocem, zabawkami itd. I ja - pragnąca spokoju po wyczerpująco pracowitym tygodniu.
Ludzi sporo na plaży, więc pies pobiegać swobodnie nie mógł - dobrze, że wcześniej wyhasała się w lesie, więc smętnie, acz spokojnie przystała na przywiązanie do drzewa.
Mini natomiast kiedy tylko poczuł, że woda w jeziorze ma temperaturę - nomen omen - zupy. Postanowił tam zasiąść i bawić się w najlepsze w oślizgłym, obrzydliwym, zielono-czarnym mule. Bleeeeeah. Ja oczywiście chcąc- nie chcąc musiałam siedzieć tam razem z nim.
Tutaj już zbuntowała się Kajka, przywiązana w cieniu, kawałek od brzegu, wyrażając swoje niezadowolenie uporczywym piszczeniem.
Próbowałam więc Minia "oszukać" napełniając dmuchany basenik, który dostał w prezencie. Ale podziałało to na 10 minut. Później skubaniec biegusiem leciał przez trawnik do wody. A ja za nim. Kilka razy pokonaliśmy ten dystans : koc-woda., ku uciesze znudzonych plażowiczów.
Przestali już nawet kryć się ze swoim rozbawieniem , w momencie kiedy Kajce udało się tak wymanewrować, aby podczas kolejnej mojej pogoni za Sebą, dosięgnąć torby z jedzeniem i spałaszować dziecięce biszkopciki.
Machnęłam ręką na biszkopciki, bo przecież dziecko biegnie do wody. Biegłam więc za nim, po drodze następując prawdopodobnie na osę. Zdążyło mnie użreć cholerstwo w sam środek stopy. Wczoraj bolało, a dzisiaj dodatkowo swędzi.
I tak oto wygląda relaksacyjna sobota samodzielnej mamy.
Nie muszę chyba dodawać, że wykończona byłam totalnie. Udało mi się wyluzować dopiero wieczorem, kiedy odwiedziliśmy Rodzinkę  J. Tam spokój i harmonia jak zawsze.
Ale wieczorem i tak padłam i zasnęłam w sekundę.
Myślę, że była to ostatnia moja wyprawa nad wodę w tym składzie. Chyba, że znajdę miejsce, w którym psa będzie można puścić totalnym luzem i niech robi co chce.
Jednak kiedy jedziemy chociaż z jeszcze jedną osobą, jest dużo, dużo łatwiej nad tym wszystkim zapanować.
I tu znowu nachodzą mnie pewne refleksje, które są już na tyle nudne, że nawet nie będę ich przytaczać.

Na dzisiejszy dzień zapisywał się W., od środy już chyba, wysyłając mi smsy jak bardzo chciałby spędzić ze mną niedzielę nad jeziorem.
Po pierwsze, to "ze mną" nie jest możliwe, bo ja to nie "ja", tylko zawsze "MY".
Po drugie...może nawet byłabym skłonna....w końcu tak brakuje mi towarzystwa...ale obawiam się, że mógłby to zrozumieć nie tak, jak ja bym chciała.
W związku z tym siedzimy sami, a ja od rana zastanawiam się co moglibyśmy zrobić.
Wystawiłam Miniemu basen na balkonie, żeby nie mieć wyrzutów sumienia, że trzymam go w domu :P I obawiam się, że moja inwencja w tej temperaturze, kończy się właśnie w tym miejscu :P

czwartek, 25 lipca 2013

Marzenie

Ja.
Dwa koła.
Dwie słuchawki.
Las.
Prosta droga przed siebie.

Myśli : off
Muzyka: on
Cel: brak

Banał, prawda?
Wsiąść na rower, wyłączyć się, zasłuchać w muzykę i jechać bez celu przed siebie.
Wyciszyć, uciec od wszystkiego, pobyć sama ze sobą.

SAMA.

Takie proste marzenie.

Kolejne marzenie nie do spełnienia.


środa, 24 lipca 2013

Patience...das Geduld...терпение...cierpliwość ;)

Tak własnie.
Tyyyyyyle potrzebuję cierpliwości do mojego urwisa. Od poniedziałku przechodzi sam siebie. Stał się tak nieznośny, że aż musiałam zrezygnować ze spotkań ze znajomymi, bo nie da się go nigdzie zabrać.
Nie wiem co go ugryzło.
W weekend musimy gdzieś wywędrować, żeby się na powietrzu wyszalał porządnie :)
Mam więc przez to wszystko urwanie głowy, bo przy nim odpocząć się nie da, a w pracy teraz też na wysokich obrotach.
Ciekawe czy moje życie jeszcze kiedyś zwolni na chwilę chociaż?
Podziwiam moją sąsiadkę, która od miesiąca chyba produkuje idealne słoiki z przetworami na zimę...też miałam taki ambitny plan w tym roku.
I na tym się skończyło :D
No cóż...pozostanie mi od niej kupować te smakowitości :)
Ja zrobiłam w tym tygodniu leczo i jestem z siebie dumna, że chociaż tyle zdążyłam.

I w tym transie transportowo - dzieciowym, nie mam głowy do pisania.
Ale w zamian coś Wam pokażę.
Najpierw postrzyżyny nr 2 :)
Stwierdzam jednak, że wolę małego szelmę z tą jego rzadką czuprynką. Dodawała mu uroku. Teraz wygląda jak stały bywalec Heaven, Siłowni i Aresztu śledczego :P


 A poniżej spełnione marzenie o jednorożcu....tak, Moi Drodzy...uważajcie o czym marzycie w dzieciństwie, bo się w dorosłości możecie zdziwić :P





Jakość zdjęć równie kiepska jak jakość mojego smartfona, zmasakrowanego przez widocznego powyżej jednorożca :P


poniedziałek, 22 lipca 2013

Niedziela na plus! :)

Ochłonęłam.
Szczęśliwie złożyło się, że na wczorajszy dzień przypadały Chrzciny Małego R.
Po raz pierwszy naszych Trzech Muszkieterów spotkało się w jednym miejscu. Niestety są jeszcze trochę za mali, aby nawiązywać konkretne interakcje, ale "badanie terenu" było.

A dla mnie impreza Chrzcinowa okazała się terapią.
Wpadłam w tak wesoły, imprezowy nastrój, w jakim dawno nie byłam. I to bez alkoholu!
Było tak jak kiedyś - wygadywaliśmy takie bzdury i głupoty zaśmiewając się przy tym niemal do łez, że aż czułam jak mi się podnosi poziom serotoniny :)
Z tego przypływu ekscytacji i sama-nie-wiem-czego zaczęłam podrywać przystojnego Pana Fotografa...a później wszyscy próbowali mi w tym pomóc i już naprawdę głupawka nas dopadła.
Pan Fotograf na szczęście był wyluzowany i nawet wziął udział w tej gierce.
Po powrocie do domu prześwietliłam jednak jego profil na FB i coś mi się zdaje, że chyba ma nieco inną orientację niż ja :P
Ale chociaż śmiesznie było :)

Seb oczywiście jak zawsze towarzyski, spisał się na medal przez cały dzień. Bawił się z wujkiem-dziadkiem, czyli Tatą D. -czyli swoim "dziadkiem chrzestnym" , którego uwielbiamy :)
Nie mamy szczęścia do Tatusiów, ale mamy ogromne do ludzi, którzy są dla nas tak życzliwi i ciepli i traktują nas niemal jakbyśmy byli w rodzinie. Rozczula mnie to i wzrusza bardzo i naprawdę przykro mi było, że pewnie znów dłuższy czas się z nimi nie zobaczymy. Zapewne do jakiejś następnej większej rodzinnej uroczystości w rodzinie J.
Tak samo wspaniale traktuje nas zawsze rodzina S.
To cudowne, że mamy ich wszystkich !


Mini, tak jak pisałam, spisał się całym swoim zachowaniem na medal. Wyglądał jak ciacho :P Zwłaszcza, że w piątek ogolił go Wujek S. (i o dziwo odbyło się to bez krzyku i płaczu, a nawet Młody domagał się więcej!). Jakoś tak zmężniał w tych krótkich włosach mój mały Bebcio ;) I oczy takie duże mu się zrobiły.
Ahh Mamunia zakochana w synku swoim :P
No w każdym razie wyglądał naprawdę fajnie, ubrałam go elegancko, na jasno i nawet udało się czystość odzienia do końca utrzymać.
Ale!
Po imprezie odwoziliśmy do domu K.i S. Gdy wyszli, zostawili na tylnym siedzeniu box z ciastem. Gdy dojechaliśmy pod nasz blok i odwróciłam się do Seby, moim oczom ukazał się widok następujący - box otwarty stał na małych kolankach, a z buzi umazanej kremem błyszczały tylko oczy i uśmiech małego szelmy.
Wpałaszował ciacho, w dodatku kawowe, co poskutkowało tym, że wieczorem usypiałam go półtorej godziny. Walał się po łóżku, gadał, wstawał, kucał i cudował, chociaż fizycznie był już wykończony, bo niewiele spał w ciągu dnia.
Huncwot jeden! Chwila nieuwagi i już narozrabiane :)



A na koniec tej pełnej wrażeń niedzieli, zaczął do mnie znowu pisać mój włoski przyjaciel i wygląda na to, że jednak bólu zęba nie wymyślił.
Najgorsze jest to, że ja swoich wątpliwości też sobie nie wymyśliłam i sama nie wiem co dalej z tym fantem począć.
Piłka jest po mojej stronie...na szczęście mam co najmniej cały tydzień, żeby to sobie w głowie poukładać.

sobota, 20 lipca 2013

Czar prysł...

...po raz kolejny. Wszystkie złudzenia zniknęły jak bańka mydlana, którą Sebastian trąca małym paluszkiem.
Myślę, że już więcej o moim włoskim przyjacielu nie napiszę. 
Mogę się domyślać gdzie był błąd. W sumie to pewne - wszystko wydarzyło się za szybko. 
Tak strasznie chciałam, żeby się udało, że przedobrzyłam. 

Ale to nie tylko to. 
Najbardziej niepokojące okazało się pewne uczucie. 
Uczucie, które pojawiło się raz, gdy kładłam Sebcia spać i drugi raz, gdy byłam z psem na wieczornym spacerze. Chciałam wrócić do dużego pokoju, ale nie chciałam, żeby On tam dalej był. 
Ale był. 
Więc uczucia i intuicję zalałam sporą porcją szampana.
Spłynęły i wróciły dopiero dziś rano. 
I dzisiaj gniotły jeszcze bardziej. 
Czułam, jakby ktoś wkroczył w naszą przestrzeń i naruszył nasz rytm, nasz tryb i w ogóle nasz mały Świat. 
Myślałam, że o tym właśnie marzę. Że ktoś miał się do tego naszego Świata wpasować. I albo jednak sama się mylę, albo to po prostu nie ten ktoś. 
Tyle razy próbowałam przywołać w pamięci to uczucie, kiedy zasypia się w męskich ramionach....
Rzeczywistość wszystko zweryfikowała. 
Nie mogłam usnąć. O 4 uciekłam do mojej i Sebcia sypialni. Spojrzałam na moje spokojne, śpiące dziecko, położyłam głowę jak najbliżej jego łóżeczka i dopiero zapadłam w sen. 

Myślałam, że może dzisiejszy dzień wszystko uratuje. Mieliśmy jechać na wycieczkę do berlińskiego zoo. Ale rano usłyszałam śmieszną wymówkę i w południe pożegnaliśmy się. Byłam tak zła, rozczarowana i niewyspana, że atmosfera stała się już naprawdę ciężka i myślę, że oboje pożegnaliśmy się z ulgą. 

I właściwie przeżyłabym to wszystko dość obojętnie, gdyby nie kolejny błąd, który popełniłam. 
Na bieżąco opowiadałam mamie o rozwoju sytuacji i dziś także powiedziałam jej jak wszystko wyglądało. I o ile do tej pory gadałyśmy luźno, z dystansem  a nawet żartem. O tyle dzisiaj jej reakcja wprawiła mnie w osłupienie. 
A potem w wyrzuty sumienia, dodatkowe wątpliwości i ostatecznie w totalnie zoranie. 

Koniec końców czuję się jak na porządnej zwale. 
Wczoraj po tym szampanie i martini zdawało mi się, że jest fajnie. 
Dzisiaj jest po prostu jakaś masakra. 


Nie mam już dziś siły analizować tego co się stało i dochodzić do tego, czego tak naprawdę chcę. Może zbyt wiele oczekuję, ale nic na to nie poradzę. Chciałabym być Szczęśliwa po prostu. A nie zmuszać się. Nie dopowiadać i dogrywać sobie tego, co czuję, że wcale nie gra. To chyba nie jest jakoś specjalnie dużo...
Lepiej czuję się jednak sama z synem. Może to niezdrowo brzmi, ale tak czuję dzisiaj. 
Dalej chcę znaleźć puzzla, ale nie może być taki, że na siłę trzeba go wciskać, żeby się wydawało, że pasuje...

 

piątek, 19 lipca 2013

Co przyniesie Los?

Jednak będzie wpis, bo wydarzyło się coś ważnego, co chciałabym uwiecznić.
Ale od początku...

Mam kolegę.
Wiele lat się znamy, sporo godzin przegadaliśmy, a jeszcze więcej przeimprezowaliśmy w naszym życiu.
Zawsze postrzegałam go jako takiego typowego "Hulajduszę". Byle się pobawić, jak najrzadziej brać życie na serio i na trzeźwo.
Chociaż czasami bywało, że przesiedzieliśmy razem parę godzin i gadaliśmy na bardzo poważnie.
Z tych rozmów wyłonił mi się nowy obraz mojego kolegi. Ciepłego, uczuciowego faceta, gotowego na zmiany i na Miłość przede wszystkim.
Los jednak zawsze tak kierował jego życiem, że zmiany - owszem działy się - ale kompletnie nie w tą stronę, w którą powinny.
Kobiety wykorzystywały jego dobre serce. A on później odbijał to sobie imprezami i stanem nieważkości w różnej formie.
Kochał przez lata jedną dziewczynę, która bawiła się nim niemiłosiernie. Urodziła dziecko innego, mimo to, kolega mój gotowy był wychować je i kochać jak własne. Ona długi czas trzymała go w niepewności. Trochę pozwalała przy sobie być, trochę odpychała, aż wreszcie uciekła i zrobiła mu wielkie świństwo. Tak żałosne, że aż nie będę tutaj przytaczać.

Pewnego dnia, wracał z jakiejś imprezy, w stanie takim jak zwykle. Napadło na niego kilku chłopaków. Pobili go. Trafił do szpitala, wyszły komplikacje. Myślę, że nie mam prawa opowiadać o szczegółach, napiszę tylko tyle, iż stracił przez to 90% szans na zostanie ojcem w przyszłości.

Bardzo to przeżył.
Po jakimś czasie wrócił jednak do swojego trybu życia.
Potem szukał swojej drogi, wyjeżdżał, wracał, kombinował.
Nasz kontakt też trochę się osłabił niestety.
Ale spotkaliśmy się w czerwcu na weselu naszego wspólnego przyjaciela. Kolega mój szczęśliwy, bo od ponad roku w udanym związku. Widać, że oboje zakochani.
Super!
Na weselu było trochę dzieciaków. Jako jeden z niewielu bawił się z nimi, szalał, podnosił, wygłupiał, robił miny, podrzucał... dzieci wniebowzięte i ja, obserwująca wszystko z boku matka dziecka bez ojca, równie wniebowzięta na to patrzyłam.
Patrzyłam jednocześnie zachwycona, ale i z poczuciem jak serce mi pęka na myśl o tym, że Los tak kieruje życiem.
Że jeden facet płodzi dziecko i porzuca.
A drugi, mógłby być takim wspaniałym ojcem, z tak cudownym ciepłym podejściem, a nie będzie miał takiej szansy....
Jeszcze kilka dni chodziło mi to po głowie.

I właśnie dzisiaj ze zdziwieniem zauważyłam na FB, że kolega ten pisze do mnie. Bardzo rzadko gadamy w ten sposób, więc pomyślałam, że coś się stało.
I stało się rzeczywiście.

"Chciałem Ci się pochwalić, że będę tatusiem!!!"

Ciepło spłynęło na moje serce :)

To cudowna wiadomość!
A za nią masa deklaracji: "zmieniam swoje życie", "rzucam dawne nawyki", "wszystko będzie inaczej", "mam plany", "jestem szczęśliwy" "dziecko to cud i największy dar".
Z szerokim uśmiechem czytałam to wszystko, przekonana , że mówi szczerze, że naprawdę tak będzie.
Jednak Los potrafi się odwrócić. Czasem droga do Szczęścia jest ciężka i wyboista, ale jak bardzo wtedy doceniamy dobro, które się dzieje!
Całym sercem cieszę się razem z nimi, a dzieciątku już zazdroszczę takiego Tatusia :)

Sprawiedliwość jednak gdzieś jest. Krąży nad nami, może czasem gubi drogę. Ale gdzieś jednak jest...
I dodam tylko, że już nie wnikałam dokładnie, ale z moich obliczeń wynika, że dzidzia musiała zostać poczęta jakoś własnie przy okazji wesela, na którym się spotkaliśmy :)




Anetko AZ! Ten wpis dedykuję Tobie w szczególności. Nigdy się nie poddawaj! :)

czwartek, 18 lipca 2013

Dio Mio!

Jestem tak zakręcona, nieogarnięta, roztrzepana, rozkojarzona, że w ogóle nie wiem co mam tutaj pisać. Skupić się nie mogę, zaczynam 20 razy...chyba sobie odpuszczę ;)
Myślę, że po weekendzie będzie o czym pisać...bynajmniej mam taką nadzieję.
I że to będzie pozytywna notka :)
Czeka nas bowiem weekend z moim włoskim przyjacielem.
Który codziennie pisze mi ile dni zostało do piątku, a wczoraj wylał wiadro miodu na moje serce słowami: "Sobota możemy iść do Berlina też, tam jest Zoo dla Nasz Mały Czempion"


Kurczę!
Gdzie jest ten haczyk????!!!

poniedziałek, 15 lipca 2013

Tesoro

Weekend miał służyć poukładaniu myśli i zrozumieniu samej siebie.


W wirze moich sercowych rozterek umówiłam się na randkę z pewnym przemiłym Włochem.
Kilka godzin przed miałam ją odwołać, bo któryś raz w tym tygodniu zepsuł się samochód.
Odwołałam.
Ale potem Tato mnie namówił, żeby odwołanie odwołać ;)
Tak zrobiłam.
Na kawę poszłam i na spacer.
Dostałam prezent mały dla Synka mego.
Serdeczny, ciepły uścisk, wspierający po wydarzeniach tego tygodnia.
Przyjemność słuchania jak brzmi moje imię z włoskim akcentem.
Swoją drogą - mam totalną słabość do obcokrajowców posługujących się naszym językiem. Uwielbiam to! Podejrzewam się o jakieś lekkie filologiczne zboczenie na tym punkcie ;]
2 godziny rozmowy bez przerw. Rozmowy rzeczowej, inteligentnej, interesującej.
I miliard komplementów oczywiście, bo jakiż to Włoch, co nie sypie komplementami z rękawa?
I po tych dwóch godzinach wyszłam podbudowana, ze sto razy lepszym nastrojem, uśmiechnięta i naładowana włoską, pogodną energią.
Nie nastawiam się już, nie zarzekam, niczego sobie nie obiecuję, niczego nie oczekuję.
Jedno wiem na pewno - to tego było mi trzeba.
Tak po prostu naturalnie porozmawiać, pouśmiechać się. Nic na siłę. Bez analizowania, zastanawiania, stresowania, że ktoś oczekuje ode mnie więcej niż na razie jestem gotowa dać.

"Sei Dolce e Simpatica, Bella e Intelligente. In una parola: Sei un Tesoro"
Hihi wiem, że to typowe włoskie bałamucenie, no ale która z Was nie poczułaby się lepiej? :) Nie znam włoskiego, ale wszystko zrozumiałam ;)


P.S. Z innej beczki jeszcze:
Sebastian, chyba po całym tygodniu spędzonym w psującym się samochodzie, zaczął kojarzyć fakty. Że coś jest nie tak, jeśli nagle stajemy w drodze, otwieramy maskę i ani nie jedziemy, ani nie wysiadamy z auta.
I wczoraj, mój Syncio, wymawiający kilka, może kilkanaście podstawowych pojedynczych wyrazów, kolejne utknięcie w środku lasu skwitował stwierdzeniem: "O kulde!"
Prawie pękliśmy z Tatą ze śmiechu :)

czwartek, 11 lipca 2013

Bilans

W dupie mi się poprzewracało - ot co.
Nakombinowałam, nawymyślałam, uwikłałam się w coś, w co nie powinnam. Zakręciło mi się w głowie od tego wszystkiego.
Mam dość.
Niech się skończy już ten fatalny tydzień!
Zepsuty samochód, jęczące dziecko, kocioł w pracy, pobudka o 5:10, brak wody...te wszystkie atrakcje + jeszcze kilka innych działy się na przestrzeni niespełna 4 dni.
Przysięgam - mam dość.
Jestem na skraju nerwowego wyczerpania. Znowu.
A jeszcze w weekend było tak super.
Taka byłam rozentuzjazmowana.
A teraz klapa.
Jedyne co, to w ciągu ostatnich kilku dni zyskałam wiedzę o tym, czego chcę. Wiem kto jest Puzzlem brakującym. Ale Puzzla należałoby wykraść z innej układanki. A do tego nie mam prawa.
I jak zwykle chcę tego, czego mieć nie mogę.
A muszę to , czego nie chcę.

Są momenty, że marzę zapakować siebie i Młodego i na Końcu Świata się ulokować i tam sobie żyć w zgodzie z naturą , w ciszy, bez zbędnych bodźców.
Jestem sama sobą zmęczona.

Muszę przy tym wszystkim przyznać, że dostałam wielkie wsparcie, pomoc i wyrozumiałość od tylu osób na raz, że naprawdę...aż mnie to wzrusza. Powinnam być potępiona, a zostałam zrozumiana i podtrzymana przy każdym zachwianiu.
Nie wiem jak każdemu z osobna się odwdzięczę. Udało mi się otoczyć tak dobrymi ludźmi, że sama sobie ich zazdroszczę :)

środa, 10 lipca 2013

Pan Bóg ją stworzył, a szatan opętał....

Zaczęło się to dawno, dawno,
Najdawniej jak pamięć sięga,
Tam, skąd bierze początek
Rodzaju ludzkiego księga.
Pod modrym niebem, w cudnym ogrodzie,
Pod słynnym drzewem, w przewiewnym chłodzie,
Pierwszą wiosną, w pierwszym maju,
Zresztą każdy o tym wie:

Kiedy Adam mieszkał w raju
Bardzo często nudził się,
Spać tam było we zwyczaju,
Więc spoczywał w błogim śnie...

Dalszy ciąg każdy sam sobie dośpiewa.
Słowem: EWA.
I zaraz potem zerwała owoc z drzewa, co nęcił wonią
i blaskiem świecił. Ach, przypadła doń pożądliwymi usty:

Patrz Genezis, rozdział trzeci, ustęp szósty:
Widząc tedy niewiasta, iż dobre drzewo ku jedzeniu, a iż
było wdzięczne ust wejrzeniu a pożądliwe drzewo, dla
nabycia umiejętności wzięła z owocu jego i jadła, i dała
też mężowi swemu, który z nią był i on też jadł.

Od grzechu zaczął się jej świat, 
A że Pan Bóg ją stworzył, a szatan opętał, 
Jest więc odtąd na wieki i grzeszna, i święta, 
Zdradliwa i wierna, i dobra i zła, 
I rozkosz i rozpacz, i uśmiech i łza, 
I gołąb i żmija, i piołun i miód, 
I anioł i demon, i upiór i cud, 
I szczyt nad chmurami, i przepaść bez dna, 
Początek i koniec - kobieta, acha! 

Luli, mój syneczku, luli, luli,
Matka cię do piersi tuli, tuli,
Choćbyś nawet cały świat przemierzył,
Choćbyś nawet bezmiar szczęścia przeżył,
Nikt ci nie zaśpiewa czulej: luli,
Luli, mój syneczku, luli, luli.

Lu ją w mordę, a co, psiamać,
To ty mi będziesz gościa brać!
A ja tu chodzę cały rok,
A ty przychodzisz, szarpana w bok,
I szkandał robisz na cały róg,
Rozkwaszę mordę, skarz mnie Bóg!
Bujać mnie będzie! Ja ci pobujam!
Policja! Na pomoc! Gwałtu! Mordujom!

Gdyby nie ty, nie świeciłyby gwiazdy na niebie,
Gdyby nie ty, nie pachniałyby kwiaty na wiosnę,
A z moich ust wykwitają jedynie dla ciebie
Te słowa najsłodsze... miłosne.
Jeśli nie ty, nikt mnie inny w ramionach nie zawrze,
Jeśli nie ty, to kto spełni upojne me sny?
Przytul mnie, weź! Będę kochać jak nigdy, bo zawsze,
Bo wszystko na świecie - to Ty, to Ty!

Hallo? To ty, Stasiu? Będę mogła... Tak. Idzie. Ja też.
Co? Nie, nie! Nigdy przed północą nie wraca. Co? Ach, ty
świntuszku. No, dobrze, dobrze. Że co? Sumienie? No,
jeszcze trochę dokucza. Ja go doprawdy bardzo kochałam.
Zdawało mi się, że to moja pierwsza i ostatnia miłość.
Zdawało mi się, że gdyby nie on, nie świeciłyby gwiazdy
na niebie... Ale od czasu jak ciebie zobaczyłam, cicho...
Muszę przerwać rozmowę. Więc o siódmej. Całuję...

Od pokus i grzechów świata
W cichym zamknięta klasztorze
Ręce w modlitwie splatam,
Klęczę przed tobą w pokorze,
Umartwiam grzeszne ciało
Postem surowym i biciem,
Ale to wszystko mało
Przed twym obliczem.
Wczoraj ptak, zwiastun wiosny,
Wpadł do samotnej mej celi,
Niech mi wybaczą tę chwilę radości
Twoi anieli...

Chodzi o to, proszę pani, żeby sukienka była prosta,
najprostsza, ale szalenie dystyngowana. I ta dystynkcja
ma być właśnie w prostocie. Ta prostota w dystynkcji.
Chodzi o zwykłą, wizytową sukienkę. Z przodu zupełnie
gładko, tylko tutaj pani troszeczkę sfałduje, ale ledwo,
ledwo... Żeby było widać i jednocześnie żeby nie
było widać. Z boku pliska, tutaj zmarszczona, tutaj
podniesiona, tutaj opuszczona, tutaj fałda, tu rozcięta,
tu zamknięta, tu upięta: rękaw z pampelotką, tu mereżka,
tu walensjenka, tu guziczki, tu entliczki, tu pentliczki,
kołnierzyczek biały w ząbki, w trąbki, w pompki... Pani
wie. Jak najprościej, a co do wstążeczki, to jest
w "Maison Chiffon" - sama kupię, a zresztą niech pani
kupi, metr: złoty dziewięćdziesiąt...

91, 92, 93, 94, 95, 96... Tętno 96, no to już lepiej...
A temperatura? Sama zobaczę: 38,8. Świetnie. Wczoraj
o tej porze było blisko 40. Wszystko będzie dobrze,
droga pani, niech pani nie płacze.... A teraz proszę wziąć
lekarstwo i spać... spać.

Prężąc biodra i piersi bezwstydnie, 
Błyskiem oczu noc ciemną rozwidnię, 
I upałem rozkosznej pieszczoty 
Wzniecę pożar czerwony we krwi. 
Ośmiornicą oplotę kochanka, 
Tajemnicą upoję do ranka, 
Kto raz wpadnie w te straszne oploty, 
W tym się żądza na zawsze tli. 

A że Pan Bóg ją stworzył, a szatan opętał, 
Jest więc odtąd na wieki i grzeszna, i święta, 
Zdradliwa i wierna, i dobra i zła, 
I rozkosz i rozpacz, i uśmiech i łza... 
I anioł i demon, i upiór i cud, 
I szczyt nad chmurami, i przepaść bez dna. 
Początek i koniec - kobieta - to ja.





Julian!....ciekawe skąd Ty to wszystko wiedziałeś? Cytuję Ciebie, bo żadne moje słowa lepiej tego nie oddadzą :)

wtorek, 9 lipca 2013

Królowa Śniegu

"...Zamiast jednego lustra, były ich teraz miliony; rozproszyły się wszędzie, a w każdym najmniejszym kawałeczku, choćby drobnym jak ziarnko piasku, widać było świat cały szkaradny, śmieszny, wykrzywiony. Jeżeli taki proszek wpadł komu do oka, to człowiek ten wszystko już widział zmienione i nie mógł dostrzec koło siebie nic dobrego, nic pięknego! Za to najgorsze rzeczy widział jasno i wyraźnie, więc wszystko złem było dla niego.
Gorzej jeszcze, jeżeli okruszyna lustra wpadła komu do serca. Nieszczęśliwy tracił uczucie: serce jego stawało się kawałkiem lodu, nikogo kochać nie mógł, wszyscy byli dla niego obcy, obojętni."

Czy syndrom Królowej Śniegu, ma już swoje miejsce w psychologii?

Chyba nie udźwignę.

poniedziałek, 8 lipca 2013

M+S+W = .... ?

No, to czas się przyznać, bo już chyba zapeszyć się nie da.
Obiecałam sobie, że po trzecim spotkaniu zdradzę tajemnicę.
Więc zdradzam.
Ktoś się pojawił w naszym życiu.
Ktoś ma imię na W.
W. wykazał się godną podziwu cierpliwością, kilometrami przemierzając z nami las, w którym okropnie gryzą komary. Lub też siedząc godzinami w piaskownicy.
W. jest inny całkiem, niż wszyscy jego poprzednicy.
I całkiem inny niż sobie wymarzyłam.
Ale ma w sobie tyle spokoju i czegoś dobrego, że postanowiłam dać nam szansę.

Przerażona jestem tylko swoim podejściem. Dystansem, hamulcem, spięciem, milionami obaw.
Jestem emocjonalną Królową Śniegu.
Na początku podchodziłam do tego na luzie, ale im dalej, tym bardziej się boję.

Dziś nie będę pisała o tych obawach.
I o zamieszaniu, które mam w głowie.

Zła tylko jestem, że zamiast motyli w brzuchu, czuję węzeł.
A jeszcze wydarzyło się coś, co ten węzeł zacisnęło do bólu.

Na szczęście znam już ten scenariusz.
Życie tylko czeka, żeby kopnąć nas w d**** , a potem za plecami zaśmiewać się z naszej zdziwionej miny.
Spróbuję tym razem, trochę bardziej słuchać swojego rozumu, a nie wiecznie porywów serca.
Zawsze ciągnęło mnie tam, gdzie ogień płonął, a potem sama tym ogniem się spalałam.
Teraz spróbuję inaczej.

Miliony obaw...
wiedziałam, że tak będzie.

środa, 3 lipca 2013

Tylko spokojnie...

Poranna gimnastyka? Zbędna
Mocna kawa na przebudzenie? Po co?
Zimny prysznic? Chyba żart.
Dzielna Mama nie potrzebuje takich tricków.

Dzielna Mama wstaje sobie lekko zaspana o godzinie 6:20. Ogarnia się z grubsza, wstawia wodę na herbatę, ubiera się i cichaczem wymyka z psem. Wraca na 8 piętro po schodach (w ramach treningu), szykuje wszystkie poranne sprawki, które uszykować należy. Na spokojnie zjada miseczkę jogurtu z musli orzechowym, popija zieloną herbatą z miodem.
Ma zapas czasu.
Budzi synka, sadza na nocniku.
Ubiera, podaje niekapek z mleczkiem. Robi sobie makijaż.
Razem z Synem nakładają buty, żegnają się z psem.
Dzielna Mama sięga do torebki po klucze do samochodu....
Sięga głębiej.
Zagląda do kieszonek.
Wyjmuje największe rzeczy, żeby sprawdzić, czy nie zaplątały się w coś na dnie, albo w jakimś torebkowym zakamarku.

Sprawdza szafkę, szufladę, blat w kuchni, biurko i komodę.
Wpada w lekkie zdenerwowanie.
Jeszcze raz torebka.
"Synku! Gdzie są kluczyki do auta - brrruum?"
"Nie ma!" - odpowiada malec, bezradnie rozkładając rączki.
Ale przyłącza się czynnie do poszukiwań, wyciągając różne rzeczy, z każdego zakamarka, do którego matka zaglądała.

Dzielna Mama natomiast, w lekkim szale, przegląda kieszenie żakietu, spodni , które wczoraj nosiła, koszyk w wózku i wózkową torebkę.
Podłogi w łazience i kuchni.
Zagląda pod łóżka, za łóżka, do szaf, szafek, szafeczek, szuflad i szufladek, Pobieżnie przegląda zabawki syna.
Zerka do śmieci! Jasne...wczoraj wieczorem poleciały zsypem na dół.
Ale niemożliwe, żeby były w śmieciach.
Ostatni raz widziała je po powrocie z pracy.
Może nie zamknęła auta? Może zostały w środku, w zamku, albo na trawniku?
Bierze synka na ręce i zjeżdża do samochodu.
Auto zamknięte. Kluczyków nie widać, ani na dachu, ani w zamkach. Nie ma ich tez na trawniku, w studzience ściekowej, pod samochodem ani w śmietniku przy klatce. Nie leżą na korytarzu na parapecie, ani na skrzynkach na listy. Na drzwiach nikt nie przykleił wiadomości, żeby je znalazł.
Będzie musiała sama nakleić, że zgubiła.
Wychodząc, zostawiła torebkę na łóżku. Pies już zdążył wyjąć z niej i odpakować sobie kanapkę z łososiem!
Kurczę! Zaraz spóźni się do pracy!!!
Zaczyna dzwonić.
Do koleżanki z pracy, żeby przekazała szefowi.
Do opiekunki, że Sebastiana przyprowadzi później.
Do taty, żeby przysłał zapasowe klucze.
Włącza komputer - trzeba będzie sprawdzić autobusy.
Chce jej się płakać - dwa dni autobusami z tego osiedla, to koszmar. Ciekawe jak to wytrzyma pies?
Siada załamana. Syn podchodzi, przytula, i poklepuje pocieszająco po plecach.
Dzielna Mama szykuje kartki do wywieszenia na klatce.
No ale kurczę! Przecież gdzieś muszą być na pewno.
Piętnasty raz torebka i żakiet.
Cholerny diabeł ogonem nakrył!
Lodówka i siatki z fasolką i pomidorami, które wczoraj kupowała. Nic z tego.
Balkon. Pod balkonem była wcześniej. Co rano idzie tamtędy z psem i zbiera wyrzucone przez Emilkę i Sebastiana rzeczy. Kluczyki tam dziś nie leżały. W przeciwieństwie do 6 klamerek i pudełka na patyczki do uszu.

Odsuwa łóżko, sprawdza komorę z pościelą. Zagląda do schowka w jeździku syna. Przegląda buty.
Jest 8:05.
Wraca do zabawek, Wyrzuca z pudeł auta, klocki, maskotki, puzzle, sznureczki, patyczki, woreczki....


SĄ!!!!!

Zaplątane w zabawki leżą sobie spokojnie na dnie i się śmieją z matki głupiej, co zamiast zamieniać w ciągu 40 minut całe mieszkanie w krajobraz po wojnie, nie wpadła na to, żeby od razu w zabawkach syna poszukać dogłębnie.

2 telefony - do taty, żeby już nie leciał na pocztę z zapasowymi.
I do firmy, że będzie za pół godziny.
80km/h po mieście. O tej porze ruch już mniejszy.
Syn do opiekunki, Matka zziajana wpada do biura.
Kawka?
Nie...! dzisiaj zaczynamy od herbatki z melisy ;]

poniedziałek, 1 lipca 2013

Smutki

Mam doła strasznego.
Doła finansowego, doła mamowego, doła kobiecego.
Nie wiem co mnie tak napadło akurat dzisiaj, ale nie wytrzymałam i w pracy się popłakałam.
I nic się nie stało, o czym bym nie wiedziała przez weekend. Po prostu zaczęłam o tym myśleć i popłynęło.
Musiałam uciec do kuchni i się wyryczeć aż przeszło.
Dlatego nie napiszę więcej, bo znowu się rozkleję, a już pierwszy raz nie uciekł uwadze M. Na szczęście tylko ona to dostrzegła.
W ramach afirmacji piosenka, która zawsze pomagała.



I druga.
Fanką nie jestem, ale tekst w sam raz na czasie.



A Sebcio jakby czytał mi w myślach. Wczoraj był tak kochany, tak cudowny, słodki i grzeczny jak chyba jeszcze nigdy. Przytulony do mnie oglądał książeczki i gazety, zadając pytanie "co to?", albo stwierdzając samemu co widzi na zdjęciach i obrazkach. Wiele tego nie ma, bo mało co potrafi nazwać. Ale to nieważne. Ważne jest, że nigdy nie spędził w ten sposób więcej niż minuty, a wczoraj siedzieliśmy tak cały wieczór. A gdy o 22 powiedziałam
"Synku, chodź spać"
Usłyszałam stanowcze:
"Nie", podkreślone kręceniem główką z poważną miną.
"Ale późno już, musimy iść lulu" - mówię.
"Nie, Mama!" - odpowiedział zdecydowanie, czym rozłożył mnie na łopatki.
Wzięłam w ramiona, wycałowałam, położyłam w łóżeczku, siebie do swojego łóżka. Przez szczebelki podałam mu rękę i usnął jeszcze przede mną.
Cała moja siła pochodzi z tej Miłości.