Razem Lepiej!

Razem Lepiej!

poniedziałek, 24 kwietnia 2017

Bliskość

Uwielbiam czas oczekiwania na nasz Ślub !

Pamiętam, że kiedyś pisałam tutaj, że nie zależy mi na białej sukni i na weselu.
No i jakoś specjalnie nie zależało.
Impreza miała być, a że się okazało , że trochę mamy tych przyjaciół i rodziny, to już wesele wyszło jakoś samo z tej imprezy :)

Suknia, bo przyjaciółki , równym chórem, choć każda osobno, powtarzały, że jakże to ślub bez sukni. Że potem będę żałować. Że to jedyny taki raz i będę księżniczką....
no jak się nie skusić? :)

I tak teraz szykuję , organizuję, czekam i cieszę się.

Ale tak naprawdę to nie suknia, nie tort i nie urokliwe nasze ślubne miejsce tak mnie nakręcają.

Najbardziej zachwyca mnie i rozczula myśl o tym, kto będzie moim mężem.

Zerkam tak sobie czasem na tego mojego Miśka , myśląc "oto mój przyszły mąż". Serducho aż mi rośnie

Czasami oglądamy stare zdjęcia.
Takie kilkunastoletnie, z czasów kiedy się przyjaźniliśmy... śmiejemy się nieraz, że strasznie długo nam zajęło zrozumienie tego, co tak naprawdę powinno nas łączyć...
A bywa, że zastanawiam się, czy czegoś przez to nie straciliśmy.
Może trochę takiego wspólnego czasu.
Nie do końca zdążyliśmy "nabyć się" parą. Od razu staliśmy się rodziną.
No i trochę mało mamy tych fotek, na których jesteśmy młodzi, szczupli , gładcy i rozczochrani :)

Cóż...jak mawiają podobno Czesi- "to se już ne wrati"
Mamy tu i teraz.
3 miesiące do Ślubu.

Te wszystkie przedślubne zabiegi zmusiły nas, do spędzania większej ilości czasu razem. I trochę sobie przypomnieliśmy, że właśnie oprócz tego, że rodziną, to jesteśmy jeszcze parą.
Dobrze nam to robi :)

Sebastian speszony zwykle odwraca głowę, kiedy się całujemy.
Tłumaczymy mu , że to powód do radości. Że całowanie i przytulanie to Miłość i że jego i Alę też przecież ciągle tulimy i buziakujemy, tylko trochę inaczej.
Rozumie, a jednak się peszy.

Jego zażenowanie jest jednak niczym , w porównaniu ze zdziwionym zapytaniem brata jego kolegi, dlaczego się przytulamy.
Śmialiśmy się, odpowiadając, że po to, aby było nam cieplej.
Potem jednak pomyślałam sobie, że niestety, ale tak to jest.
Pewnie rodzice z długim związkowym stażem już tak często tego nie robią.
Sama niewiele pamiętam takich czułości pomiędzy moimi rodzicami.
Oni nie byli zbyt wylewni w okazywaniu uczuć ani do siebie, ani do mnie.

Absolutnie nie jestem zwolenniczką publicznego wiszenia na sobie, obmacywania i namiętnego wymieniana płynów ustrojowych.
Ale chciałabym aby w  domu, dla naszych dzieciaków, okazywanie sobie uczuć...takie sympatyczne, codzienne, normalne, było czymś naturalnym.

Chciałabym, żeby to nie było tylko teraz, przed Ślubem.
Ale później....zwłaszcza później - również.

Ta bliskość jest miła.

Siedziałam ostatnio na kanapie, oglądając serial i tuląc przysypiającą Aluśkę.
Rzadko mi się to zdarza, ale akurat był taki piękny wieczór pewnego dnia :)
M. kręcił się po mieszkaniu, cośtam sprzątał, układał, przenosił.
-Możesz znaleźć 3 minutki, żeby tu koło mnie usiąść i mnie przytulić? - zapytałam ,bo jakoś tak mnie nagle naszła mała tęsknotka

Odłożył wszystko, przyszedł i przytulił.

I posiedział 3 minutki :)


Lubię to coś między nami.
Chcę to pielęgnować wciąż.
I wierzę, że uda nam się to zachować.

Również po to, aby nasze dzieci wiedziały i czuły, że ich rodzice naprawdę się kochają.
Myślę, że to ważne.


środa, 19 kwietnia 2017



W ostatnich tygodniach czułam,  że moje wewnętrzne baterie wyczerpują się za każdym podniesieniem się z łóżka.
Znacie to - otwierasz oczy i już jesteś zmęczona.

Czym ja z tym nie walczyłam.
Zdrowa dieta, jogging na siłę, dodatkowe witaminy, herbata zielona, herbata z czerwonokrzewu, kawa, pozytywne myślenie...
Niestety nie było siły na totalne poczucie przemęczenia i zniechęcenia.

Nie chciało mi się już prawie niczego.
Obowiązki jak robot - wykonywałam mechanicznie i tyle, ile trzeba. Ani odrobinę więcej.

Nie chciało mi się też myśleć o Świętach.
Chcieliśmy wyjechać tam, gdzie rok temu, ale przegapiłam moment i zabrakło miejsc.
Zaczęłam szukać czegoś innego , przekopałam różne oferty, ale wszędzie odmowy. Albo kiedy już praktycznie dokonywałam rezerwacji, okazywało się, że coś jest nie tak.
Nie miałam siły już nawet się tym przejmować.
Uznałam, że Święta będą w domu i tyle.
Wszystko jedno.

Na szczęście mama codziennie mnie zamęczała.
"A zobacz jeszcze tutaj."
"A może zadzwońmy tam. "

No i wymęczyła.
Znaleźliśmy coś, co mogło odpowiadać grupie złożonej z 8 dorosłych i 4 dzieci.

Nie przytoczę niecenzuralnych słów, które mamrotałam  namiętnie pod nosem pakując nas przez dwa dni.

Kurczę no!
Czy wasi faceci też tak mają, że w 30 minut są gotowi do drogi?
No nie licząc przygotowania samochodu.

Ja pakuję, siebie, dzieci i oczywiście wszystko, co wspólne - od ręczników, przez pastę do zębów, kubki, jedzenie po leki i ładowarki do telefonów.
On się na 4 dni mieści w mojej torbie na fitness, a "ja" w 3 walizkach + torba z prowiantem na drogę.


Przed samym wyjazdem musieliśmy nagle zmienić plan naszej trasy.
Nikt nie wpadł na to, że przejazd niemiecką autostradą, to również jest wjazd za granicę i dzieciom potrzebne są dokumenty.
Uwielbiam takie zwroty akcji :)

Na szczęście udało nam się w końcu wyjechać i nawet w miarę sprawnie dotrzeć.

Hotel okazał się całkiem przyjemny.
Trafiliśmy na bardzo wygodne pokoje.
Baza wypadowa na spacery była idealna.
Jedzenie.... w takich ilościach i tak smaczne, że nie uniknęliśmy tradycyjnego "Booooże już nic nie wcisnę......no dobra, może jeszcze ten kawałek serniczka" - całe szczęście było to później gdzie "wychodzić".
Nawet pogoda, mimo fatalnych wręcz prognoz, była dość łaskawa.

Nieopisana to wygoda, kiedy nagle o nic nie musisz się martwić.
Wszystko jest na miejscu, jedzenie pod nos podane, nie trzeba o świcie się zrywać.
4 dni wystarczyły aby się zregenerować.
Wyciszyć patrząc na morskie fale.
Nagadać z przyjaciółką.
Wysączyć drinka.
Pobiegać z dzieciakami po plaży (Aluśka tym razem eksplorowała już plażę na całego)
Poprzytulać się w spokoju z Narzeczonym, bez błądzących z tyłu głowy myśli co to ja jeszcze miałam dzisiaj zrobić....
Napatrzeć się na dzieciaki , jaką mają radochę z tej wycieczki i z obecności całej rodziny w jednym miejscu.


Wróciłam wypoczęta, naładowana i uśmiechnięta.
Zupełnie inna niż wyjeżdżałam.

Jedyne czego jednak tym razem zabrakło nam na tym wyjeździe, to świąteczna atmosfera.
Rok temu hotel, w którym byliśmy, zadbał o takie sprawy. Tym razem niestety brakło wielkanocnych akcentów.
Szkoda, szczególnie jeśli chodzi o dzieci.

Mimo tego, skorzystaliśmy na tej wyprawie wszyscy.
I jest jakoś lepiej, pomimo, że pogoda robi wszystko , żeby przygasić wiosenne nastroje.