Dwójka?

Odwiedzamy sąsiadów.
Zapukali z zaskoczenia, w porze usypiania Sebcia.
Oczywiście pies się rozjazgotał, Młody wystraszył i tyle spania.
No ok, to idziemy. Mini w piżamce biegnie, bo już kuma, że do Emilki. Raaany to chyba jest Pierwsza Miłość ;)
Bawią się...niby nie razem, ale wciąż jedno przy drugim. Wzrostem są prawie tacy sami, Sebastian tylko bardziej tęgi. Wszyscy mówią, że z niego wyrośnie "paker". Faktycznie jak spojrzę na niego, kiedy stoi przy drobnej Emilce, to jest napakowany. I brzusio niczego sobie :P
Ostatnio kiedy wychodziliśmy z basenu, ubrany był w czerwony dresik z kapturem, na szyi miał smycz z kluczem (bo teraz jest fazka na klucze), na nogach adidasy Everlasta i panie z kas się śmiały, że wygląda jak miniaturka chłopaków, którzy przychodzą tam na siłownię :)

No więc bawi się mój mały kulturysta ze "swoją dziewczyną". Odruch jeden miał nieładny, bo kiedy coś mu zabrała z rąk, to ciach! ją za kaptur i szarpie.
Mamusia musi jednak mocniej pracować nad traktowaniem kobiet z szacunkiem :-0

Za chwilę przychodzi do mnie, siada na jednym moim kolanie. Emilka podchwyciła. Ledwie mnie zna, ale już pakuje się na drugie kolano.
Obejmuję ich oboje i....
i nagle dzieje się coś, czego bym się nigdy po sobie nie spodziewała.
Czy to instynkt, czy hormony jakieś...?
W środku takie wieeelkie poczucie ciepła. Nie umiem tego dobrze opisać. W każdym razie chodzi mi o to, że jakoś tak totalnie rozmiękczyła mnie ta bliskość ich obojga.
I dostałam odpowiedź na pytanie, które nieraz sobie zadawałam - jak to możliwe, że kiedy ma się dwójkę dzieci, to się je kocha tak samo?
Właśnie poczułam. Że kochałabym taką parkę i przyjemnie byłoby być mamą dwójki dzieci.

Z własnego doświadczenia wiem, że Rodzeństwo, to jest jedna z najlepszych "rzeczy" w życiu. Pomijam nawet wpływ na kształtowanie charakteru, zmniejszenie stopnia egoizmu i samolubstwa, nabywanie od najmłodszych lat, umiejętność dochodzenia do kompromisów, odpowiedzialności za drugą osobę, dzielenia się itd.
Ale sam fakt, że to moja Siostra. Ta sama krew, co moja. Tak różne charaktery- ogień i woda, lecz w tak niesamowitym związku, że gdyby ktoś kiedyś coś....nie daj Boże...to w ogień bym poszła, zabiła....bez zastanawiania.
No może dzisiaj - jako mama małego dziecka - starałabym się szybko znaleźć jakieś mniej drastyczne rozwiązania...ale wszystko co w mojej mocy... i niemocy nawet, zrobiłabym dla Niej.

I bardzo chciałabym, żeby Sebastian też miał możliwość doświadczenia takiej magicznej więzi. Z tego wynika tylko dobro.

Tylko czy w naszej sytuacji jest to możliwe?
Aktualnie, to wiadomo, że nie ma mowy,bo to nawet technicznie mało możliwe ;P
Ale potem jak?
Nawet zakładając, że kiedyś w życiu trafię na swoją Miłość prawdziwą...co jest wielce wątpliwe. To po pierwsze dobijam do 30 i czas na rodzenie drastycznie mi się kurczy, a jeszcze przecież muszę zdążyć go poznać, zaufać mu....to lata zajmie!
Po drugie ten Ktoś musiałby najpierw pokochać Sebastiana jak własne dziecko . Wiem, że to się zdarza, znam nawet osobiście takie przypadki. Ale czy kiedy pojawiłoby się to drugie, wspólne, to czy moja Małpeczka by na tym nie ucierpiała? I czy fakt, że ma z braciszkiem lub siostrzyczką tylko wspólną mamę, nie wpłynąłby na to, że ta więź między nimi, o której piszę, będzie luźniejsza?
Wiem, że na te wszystkie pytania i wątpliwości przyjdzie jeszcze czas...albo i nie. Ale jakoś tak mnie tknęło przy okazji napadu tego instynktu macierzyńskiego.
Na chwilę obecną, co prawda, nie wyobrażam sobie mieć teraz noworodka. Sebastian jest tak absorbujący, że raczej bym nie ogarnęła któregoś. W ogóle podziwiam mamy dwójki dzieci, bo z jednym potrafi być taka jazda bez trzymanki i emocje zmienne jak w rollercoasterze, że przy parce, to sobie nie wyobrażam do końca.
A z drugiej strony...kiedyś sobie nie wyobrażałam w ogóle mieć dziecka. Przekonana byłam, że się kompletnie nie nadaję do tego. Nawet w ciąży takie wątpliwości mnie dopadały i co? Chyba jakoś daję radę :)
Ehhh szkoda....szkoda, że to się tak potoczyło i już na 100% nie będzie tak, jakbym sobie wymarzyła.
Znowu mu coś ważnego w życiu odbieram...