Opowieść o moim debiucie w roli Pani Domu.Cz.3.

Całkiem dumna z siebie wprowadziłam rodziców do uszykowanego pokoju. Mamie bardzo spodobały się firany i zasłony.
Za moment Misiek przywiózł drugich rodziców.
Zasiedliśmy do stołu.
Aż samej mi się wierzyć nie chciało, ale odczuwałam lekkiego stresa.
Tak się poczułam w tym moim debiucie :)
"Teściowa" również skomplementowała firany.
Urosłam :D
Misiek też, widziałam :)

Drugi raz urosłam, gdy posypały się komplementy na temat żeberek.
I na pewno nie były li tylko grzecznościowe, bo z ponad dwukilogramowej porcji , zostały jedynie dwa małe kawałki.

Tak sobie siedzieliśmy kilka godzin razem. Kolacja zakrapiana, a że w naszych rodzinach nikt za kołnierz nie wylewa, to atmosfera szybko sie rozluźniła.
Mamuśki się zgadały na wspólny wyjazd nad jezioro.
Miśka mama wyznała , że już od początku naszej znajomości, podejrzewała, że Misiek się we mnie podkochuje. I jak najbardziej była za tym, chociaż on się zapierał, że tak nie jest.
No i chyba rzeczywiście nie było...chociaż wiecie jak to jest z Mamami. Czasem wiedzą nawet lepiej niż my :)
Później przypałętał się temat jego ślubu z O.
Okazało się, że "Teściowa" mocno przeżyła, co się stało i nawet popłakała się, gdy o tym rozmawialiśmy. Chcąc ją wesprzeć, wyznałam, że właściwie mi na tym ich ślubie też trochę ciężko było. Wzięła mnie w ramiona :
- Wiesz, że ja Ciebie zawsze traktowałam jak córkę. Nie nazywaj mnie już "panią", mów do mnie "mamo", proszę.
Ale fajnie :)
Mam dwie Mamy.

Na to wszystko wzruszył się Miśka ojczym.
Misiek pokrzepiająco go objął.
I tak staliśmy, bo to było w kuchni "na fajce" , w tym dymie, we łzach, w objęciach, w śmiechu, we wzruszeniu...

No takiego obrotu sprawy, to ja nie przewidziałam.
Ale "najlepsze" miało się dopiero wydarzyć.

Po uspokojeniu emocji, wróciliśmy do stołu.
A "Teściowa" rozpoczęła przemowę.
Że skoro my już tak od roku razem jesteśmy. I mieszkanie mamy razem i kredyt i wspólnie dziecko wychowujemy, to ona wnosi postulat o ustalenie daty ślubu.

Mało z krzesła nie spadłam.

Misiek się zakrztusił.

Po czym zaskoczył mnie pozytywnie, bo spokojnie, acz tonem nie znoszącym sprzeciwu. Wyjaśnił, że on już raz został przyciśnięty o tę samą sprawę i bardzo tego żałuje. I że tym razem, to on ma zamiar zrobić wszystko po swojemu, ma swój plan na zaręczyny i ślub i zrobi to właśnie wtedy, kiedy wszyscy będą się najmniej spodziewali. Taki był asertywny, że mama dość szybko odpuściła dyskusję.
A ja dumna byłam. Bo chociaż marzy mi się ten ślub, to chcę zostać zaskoczona zaręczynami. A jeszcze bardziej chciałabym, żeby on się oświadczył właśnie wtedy, kiedy sam będzie w 100% na to gotowy. A nie, że usiądziemy przy stole całą, połączoną już familią i z kalendarzem w ręku będziemy wybierać taką sobotę, żeby było R w nazwie miesiąca, a żeby nie wypadła przypadkiem trzynastego, i żeby broń boże nie kolidowała z planami ciotki z Zamościa i kuzyna z Półtuska.
I Misiek mój dobrze wie o co kaman. Temat został zamknięty i reszta wieczoru przebiegła już praktycznie bez większych przebojów.
Pomijając fakt, że po pożegnaniu rodziców, mój dzielny chłopak, postanowił jeszcze wyprowadzić psa. Pies niesiony euforią na myśl o nocnej przechadzce pociągnął pana swego tak silnie, że ten zaliczył glebę i następnego dnia odwiedziliśmy jeszcze pogotowie.
Misiu ma limo pod okiem i zajada same papki, bo gryźć nie może... szczęka stłuczona, na szczęście nie złamana, bo przed nami drugie obchody Miśkowej trzydziestki.
Za tydzień impreza dla znajomych.
Na całe szczęście, znaleźliśmy pub, który można w całości wynająć na tę okazję.

I to koniec hsitorii mojego debiutu :) Udało się.
Miło było, goście zadowoleni, gospodarze nie mniej.
W sumie to taka prozaiczna rzecz. Ale dla mnie, to naprawdę było wydarzenie warte tego długiego opisu. 
W całej mojej karierze, chyba tylko dwa razy zdarzyła się sytuacja, że przy jednym stole zasiadała rodzina moja i partnera.
Naprawdę się starałam.
A popołudnie następnego dnia przeleżałam jak skóra od byka na wersalce rodziców, najedzona pysznym obiadkiem mojej Mamusi :)

To nie jest łatwy kawałek chleba , być Perfekcyjną Panią Domu.
Oj niełatwy...

Na koniec wiadomość prywatna: Jestem przekonana, że właśnie teraz to czytasz, nasza droga Bree z "Rodzinki ZG". Po raz kolejny: jestem pełna podziwu dla wszystkiego, co i jak robisz. Jesteś moją Boginią Domowego Ogniska i składam Ci hołd. Długo jeszcze będę gonić niedościgniony ideał :)