Smutki

Mam doła strasznego.
Doła finansowego, doła mamowego, doła kobiecego.
Nie wiem co mnie tak napadło akurat dzisiaj, ale nie wytrzymałam i w pracy się popłakałam.
I nic się nie stało, o czym bym nie wiedziała przez weekend. Po prostu zaczęłam o tym myśleć i popłynęło.
Musiałam uciec do kuchni i się wyryczeć aż przeszło.
Dlatego nie napiszę więcej, bo znowu się rozkleję, a już pierwszy raz nie uciekł uwadze M. Na szczęście tylko ona to dostrzegła.
W ramach afirmacji piosenka, która zawsze pomagała.

I druga.
Fanką nie jestem, ale tekst w sam raz na czasie.

A Sebcio jakby czytał mi w myślach. Wczoraj był tak kochany, tak cudowny, słodki i grzeczny jak chyba jeszcze nigdy. Przytulony do mnie oglądał książeczki i gazety, zadając pytanie "co to?", albo stwierdzając samemu co widzi na zdjęciach i obrazkach. Wiele tego nie ma, bo mało co potrafi nazwać. Ale to nieważne. Ważne jest, że nigdy nie spędził w ten sposób więcej niż minuty, a wczoraj siedzieliśmy tak cały wieczór. A gdy o 22 powiedziałam
"Synku, chodź spać"
Usłyszałam stanowcze:
"Nie", podkreślone kręceniem główką z poważną miną.
"Ale późno już, musimy iść lulu" - mówię.
"Nie, Mama!" - odpowiedział zdecydowanie, czym rozłożył mnie na łopatki.
Wzięłam w ramiona, wycałowałam, położyłam w łóżeczku, siebie do swojego łóżka. Przez szczebelki podałam mu rękę i usnął jeszcze przede mną.
Cała moja siła pochodzi z tej Miłości.