Dziewczęce marzenie

Marzyłam o weselu.
Całe lata.
Oglądałam oczami wyobraźni niewielki Kościół, którego wnętrze przystrojone jasnymi kwiatami, staje się przyjemnie ocieplone.
Słyszałam słowa mądrego księdza.
I przysięgę, wypowiadaną drżącym ze wzruszenia głosem.
Widziałam małą druhnę, sypiącą płatki kwiatów.
Siebie w sukni, męża we fraku.
Obrączki z tytanem.
Licznych gości.
Wesele, tort, niespodzianki, zabawy, taniec, radość...
Ja - księżniczka tego dnia.
I On - miłość mojego życia.
Splatamy zaobrączkowane palce.
Pocałunki pod welonem.

Ahhh...

Jako dziecko nie bywałam na Weselach, rodzice zwykle chodzili sami. Więc na pierwszym byłam w czasie studiów. Baaardzo mi się podobało!
Później nastąpiła cała fala.
Co roku ktoś świętował zawarcie związku małżeńskiego. W najbardziej intensywnym sezonie bawiłam się 4 razy.
Pamiętam chyba każdą z tych imprez.
Każda inna, wszystkie cudowne.
Zawsze wzruszam się podczas ceremonii, czy to w Kościele, czy w Urzędzie.
Podziwiam wszystkie Panny Młode, bo tego dnia wyglądają wręcz zjawiskowo, błyszczą jak prawdziwe gwiazdy a szczęściem aż oślepiają.
Obserwowanie tego, jest naprawdę fantastyczne. Ta pozytywna aura bardzo się udziela.

Mniej- więcej na połowę tych przyjęć szłam bez osoby towarzyszącej.
Zawsze w kościele słuchałam przysięgi i myślałam, że bardzo pragnę zakochać się tak prawdziwie, aby móc tę wzniosłą chwilę kiedyś przeżyć. Obiecać miłość, wierność i uczciwość małżeńską...aż do śmierci.
Gorąco prosiłam, by jeszcze kiedyś było mi to dane.

Ostatni raz prosiłam o to na ślubie Miśka :)

W sobotę wybraliśmy się razem na Ślub i Wesele K.i M.. Wiedziałam, że tym razem na pewno się wytańczę, bo już kiedyś poszliśmy z Miśkiem razem na wesele i bawiliśmy się świetnie.

Do Kościoła weszliśmy trzymając się za ręce.
I tak pozostało do samego końca.

Tym razem nie prosiłam.
Dziękowałam.

Spoglądaliśmy na siebie od czasu do czasu.
Czułam pewność.

Wiem, że teraz jest ten czas, kiedy mogłabym spełnić moje marzenie....

ale....

...ale chyba niestety z niego wyrosłam.

Bawiliśmy się fajnie, to prawda. Para Młoda bawiła się najlepiej i uważam, że tak właśnie powinno być. Orkiestra była świetna. Jedzenie niezłe...a na poprawinach wspaniałe :)

W pewnym momencie jednak, spojrzeliśmy oboje na to wszystko i jednocześnie niemal powiedzieliśmy do siebie, że aż tak nas to jednak nie bawi.
I przekonaliśmy się już tak na 100% do tego, o czym rozmawiamy od początku - że własnego wesela nie chcemy.
Za moment było rzucanie welonu i krawatu. Żadne z nas nie złapało ( ja i tak już 3 w życiu chwyciłam i jakoś nic się nie wydarzyło z tej okazji :P )
Misiek powiedział
"I tak się z Tobą hajtnę. Na Dominikanie".

Czy będzie to Dominikana, o której również marzyłam od lat.
Czy Bali, Goa, czy może Santorini, na które zachorowałam niedawno, czy też uwielbiany przeze mnie Nesebar, czy będzie to po prostu moja ulubiona knajpka w niedalekim Zagórzu Śląskim... wiemy, że nie będzie takiego Weselicha.
Z przytupem. Z oczepinami. Z Kaczuchami, La-ba-do, sprośnymi rymowankami, śledziami, flaczkami, pijanym wójkiem Edkiem i chwiejącym się na nogach kuzynem Olkiem.
Nie będzie sukni za miliony monet, ani limuzyny.
I kredytu na kilkadziesiąt tysięcy też nie będzie.

Już o tym wszystkim nie marzę.

Widuję nas teraz w jakimś magicznym miejscu z pięknymi widokami.
My,Synek,Rodzice,Rodzeństwo, Najbliżsi Przyjaciele i fotograf.
Jeśli przyjęcie, to najchętniej również na dworze. Bez tej całej pompy. Na luzie, z taką muzyką, jaką lubimy. Z ludźmi których kochamy, którzy życzą nam dobrze i którym przyjemność sprawi dzielenie z nami tego szczęśliwego momentu.
Których szczerze wzruszy to, co sobie obiecamy tego dnia.

Wyrosłam z dziewczęcego marzenia.

Lecz wcale nie jest mi go żal.
Zostanę Żoną swego Męża. Bez balu, ale przecież z przekonaniem i pewnością, że to właśnie o Niego tyle razy prosiłam żarliwie w Kościele.....

...nawet mimo tego, że to On za mocno się "rozchwiał" na poprawinach i jeszcze do wczorajszej nocy odzywałam się do niego tylko tyle, ile musiałam ;)