Tęskniuszki

Już trochę za długo.
Czytam w blogach, co robią dzieciaczki u innych mam. I myślę co porabia Sebastian.
Byłam wyprzytulać małego R.
Dzisiaj idę wyprzytulać małego P.
Ale coraz smutniej mi w serduchu.
Nie rozmawiam z nim przez tel., ani na skypie go nie widzę, bo nie chcę, żeby on też poczuł, że za mną tęskni....o ile tęskni.
Ale czasem jak gadam z Rodzicami, to słychać w tle głosik przenajsłodszy.
Myślę o oczkach roześmianych
o nosku perkatym
o nóżkach, co szybko niosą, tam, gdzie zawsze coś ważnego musi być załatwione
o rączkach, co się tak śmiesznie składają, kiedy śpiący się robi
o brzuszku - "witaj brzusiu, żegnaj siusiu"
o pupce z plamką
o dziubku całuśnym
o włoskach pachnących, które ciągle nie chcą urosnąć w porządną fryzurę
Myślę, czy się zmienił, czy urósł, czy mówi inaczej?

Myślę, że jutro dwa lata miną od momentu, kiedy po bólu i wysiłku poczułam przede wszystkim zdziwienie.
Że to już.
Że to jest ono - MOJE DZIECKO.
Że to jest ten mały człowieczek, którego czułam w sobie, któremu czytałam, którego przez skórę brzucha głaskałam.

Pierwsze było zdziwienie.
Potem była troska
a później fala radości, szczęścia i miłości.

Cholera!

Łzy, łzy....wszędzie te łzy.
Nochal czerwony.

Myśl o ryku.
o wymuszaniu
o szuflad otwieraniu
o rozsypywaniu
o tłuczeniu
o niszczeniu
o brudzeniu
o chlapaniu i plam zadeptywaniu
o buncie na środku ulicy
o leżeniu w zaparte na chodniku
o uciekaniu przed nocnikiem
o jęczeniu
o marudzeniu
o uwieszaniu się na matce z zawodzeniem

....

Nie działa.