Pępowina

Miniu wstał z uśmiechem, jak prawie codziennie.
Wzywał nas z łóżeczka "Heeeeej!"
Wyjęłam, rozebrałam, posadziłam na nocnik golaska.
Ale uciekł oczywiście, klapiąc śmiesznie bosymi stópkami po kafelkach. Zapisałam w głowie ten dźwięk.
Ubierając wytuliłam i wycałowałam, do uszka szepcząc, że mamusia kocha i tęsknić będzie.

Kręcąc się po domu zorientował się, że wyjazd się szykuje, co jeszcze bardziej poprawiło jego nastrój.
Pomagał przy pakowaniu, pilnował, żebyśmy wszyscy wsiedli do jednego auta: On, Dziadzia, Babcia, Mama, Pies.
Komplet jest?
To jedziemy!
Zaaferowany rozglądał się wokół, opowiadał po swojemu co widzi.
Ja obok, w niego wpatrzona. Chłonąca jak najwięcej jego uśmiechu, jego błysku w oczach radosnych, głosiku przenajsłodszego.
Żeby starczyło na całą rozłąkę.

Chyba wyczuł nastrój.
Sięgnął po moją dłoń i chwycił
I trzymał do końca.
Samochód się zatrzymał.
Uśmiechnęłam się najweselej, jak mogłam, dałam buziaka, zabrałam torby i wysiadłam.
Zdziwiony popatrzył na mnie.
Usteczka w podkówkę się wygięły.

Uciekłam.
Nie chciałam usłyszeć pierwszego szlochu, bo sama zaszlochałabym się na śmierć.
Zresztą teraz, kiedy to piszę łzy kapią na klawiaturę ukradkiem, jedna za drugą.

W ten sposób zamiast przedwyjazdowego podniecenia, zamiast nastroju imprezowego, zamiast niecierpliwego oczekiwania na wzięcie głębokiego oddechu, na relaks, odpoczynek, na czas dla siebie, dla przyjemności wszelkich...zamiast tego wszystkiego odczuwam smutek.
I wyzbyć się go nie potrafię.
I nie pomaga mi wcale myśl, że przecież to tylko 9 dni, a może nawet mniej.
Że krzywda mu się dziać nie będzie, że przecież u Dziadków jest fajnie.
Ani nawet to mi nie pomaga, że przecież nie pierwszy raz się rozstajemy.
Że już zostawał na 5 dni, że żegnałam się z nim już raz, może na dni kilka, a może na zawsze, bo nie wiedziałam czy z narkozy się obudzę.

Widzę, że im dalej, tym ciężej.
Im jest starszy, tym trudniej mi się z nim rozstawać.
Boże! Nie chcę być matka wariatką, która Syna uwiąże do siebie.
Taką matką z seriali, co za lat kilkanaście truć własne dziecko będzie, albo śmiertelną chorobę udawać, aby tylko zatrzymać je przy sobie.

Tyle narzekam, ze czasu nie mam na imprezy, na przyjemności, na pasje, na randki.
No to proszę - przez całe popołudnia po pracy, w przyszłym tygodniu mogę się realizować. Czekają mnie dwie spore imprezy w weekendy.
A ja płaczę, bo wszystko to, dziać się będzie w wielkiej nieobecności Małpeczki mojej.
Wiem, że już dziś wieczorem mi przejdzie, kiedy morze moje ukochane zobaczę.
Że w poniedziałek będę przyzwyczajona. Że będę tęsknić, ale płakać już nie.
Ale teraz jeszcze ciężar serce gniecie, a przed oczami ta buźka z uśmiechniętej w podkówkę się zmieniająca.

Cholera, jakie głupie te emocje!
A w ogóle to kiedy to się stało, że taki mały stwór okazał się życia mojego sensem całym???
Że nawet na kilka dni trudno odłączyć pępowinę niewidzialną, aby odetchnąć odrobinkę.
Aby odpoczynku zaczerpnąć, którego przecież tak bardzo mi potrzeba?
Przecież to zdrowo otrzymać trochę czasu, by odnaleźć samą siebie w tej postaci złożonej w 99% z matki.
Ale że tak to matkę emocjonalnie rozwali, to się chyba nie spodziewałam...