Familia w zimowej odsłonie

Nie cierpię pożegnań. 

Zwłaszcza takich, kiedy po długim czasie niewidzenia, przyzwyczaisz się, że ktoś jest z powrotem, a on znów musi wracać do siebie. 

Takie pożegnanie niestety miałam wczoraj z Siostrą.

Burzliwa bywa ta nasza siostrzana miłość. Pełna niezgodności. 

Ale mimo wszystko niezłomna .... i to nie jest ok, że tak daleko od siebie mieszkamy i tylko kilka razy w roku się widujemy. 

Byłoby super być zawsze blisko. 

Jednak ten post planowo nie miał być smutny. 

I nie będzie. 

Bo dobrze zakończyliśmy miniony rok i równie dobrze rozpoczęliśmy nowy. 

Rodzinnie. 

Rodzinnie było jak chyba nigdy. 

Święta były rodzinne, urodziny obchodziłam w rodzinnym gronie i Sylwestra w końcu też spędziliśmy w domu, rodzinnie. 

To chyba pierwszy Sylwester, od czasów dziecięcych, który spędziłam z Siostrą. 

Z Siostrą, naszymi narzeczonymi, rodzicami i dziećmi.  

I było tak fajnie, wesoło i sympatycznie, że jestem pewna, że żaden elegancki bal na Białej Sali , czy w Zamkowej Komnacie nie zapewniłby nam tylu pozytywnych emocji. 

W pierwszy tegoroczny długi weekend wyjechaliśmy wspólnie do Świeradowa.

Wyjazd był poprzedzony kilkoma spięciami i nerwami, ale ostatecznie wsiedliśmy w 3 auta i wyruszyliśmy .

Świeradów przywitał nas najpiękniejszą zimą, jaka chyba była możliwa. 

W piątkowy wieczór sypał gęsty, puszysty śnieg. 

Mróz szczypał w poliki. 

W mieście błyszczały świąteczne dekoracje. 

Cudny klimat! 

Jeszcze bardziej polubiłam Świeradów,który do tej pory znany był mi z odsłon letniej i jesiennej.

Sobotni plan mieliśmy wypełniony po brzegi. Jeszcze przed południem podziwialiśmy urokliwe zimowe widoki ze szczytu Izerskiego Stogu. Rozcieraliśmy zimne stopy w schronisku, popijając grzane wino. 

Po wycieczce skorzystaliśmy z usług hotelowego fizjoterapeuty, który zaserwował nam relaksujące masaże gorącymi kamieniami. 

Wieczorem spacer po mieście, sanki i kolacja w kameralnej knajpce.  

Był czas pogadać, pośmiać się, pograć w planszówki, pobawić się z dzieciakami. 

Czas totalnie familijny. 

Taki, jaki właśnie powinniśmy wszyscy mieć w tym świątecznym okresie. 

W niedzielę jeszcze relaks w aquaparku i spokojny powrót do domu. 

Chociaż chciało się więcej. 

Wszyscy zaczerpnęliśmy głęboki oddech w ciągu tych 3 dni. 

Dzisiaj przeglądam zdjęcia i jestem z nas dumna. 

Bo szczerze mówiąc, to wcale nie jest takie zupełnie proste - spędzać czas w większym rodzinnym gronie. 

Jest nas razem 8 - 6 dorosłych i 2 dzieci. Każdy z nas ma inny charakter, inne nawyki, inne upodobania, odmienne pomysły na spędzanie wolnego czasu. Wstajemy o różnych porach, jemy inaczej, wolny czas lubimy spędzać różnie. 

Dzieci, jak to dzieci, są wymagające. Moja siostra i jej narzeczony nie mają dzieci i nawet nie bardzo chcą. Czasem wielkimi oczami patrzą na to jak funkcjonuje się z dwójką maluchów. Rodzice z racji wieku, mają swoje przyzwyczajenia. Kobiety w naszej rodzinie potrafią mieć humorki. A i chłopaki nieraz wywiną jakiś numer. 

Pogodzić to wszystko, to jest sztuka. 

A w tej "sztuce" istotnych jest kilka czynników. 

To przede wszystkim miłość, a ponad to: dobra wola, dobre chęci i wyrozumiałość. 

Staramy się , by tego wszystkiego nie brakowało. 

I chyba się udaje. 

Wszystkim się podobał ten wspólny czas, każdy z nas starał się aby był on przyjemny dla wszystkich. 

I to chyba tajemnica naszego sukcesu. 

Jestem dumna z mojej nieidealnej rodziny. 

Z tego, że potrafimy pogodzić potrzeby wszystkich 3 pokoleń, że chcemy i lubimy spędzać razem czas. 

Szkoda, że nie mamy go więcej....chociaż może właśnie tym bardziej wszyscy go doceniamy