Machina w ruch

Żeby nie było za różowo...
Wczoraj wieczorem odebrałam telefon od Ojca mojego Dziecka.
Pierwszy od kilku miesięcy.
Co skłania J. do odezwania się do mnie?
Odebranie pozwu.
To już dobra wiadomość. Pozew doręczony, więc sprawa ruszy na 100%. Jednocześnie jest to też potwierdzenie adresu.

Oczywiście, ten idiota próbował najpierw prośbą, potem groźbą zmusić mnie do wycofania się z sądu.
Obiecał podpisać umowę notarialną, dogadać się, przylecieć.

O nie! nie! Już ze mną te numery nie przejdą.
3 lata czekałam.
3 lata dawałam mu szansę, żeby zrobił to dobrowolnie, wysyłałam pisma, prosiłam, dzwoniłam. I nic.
Powiedziałam, że nie wierzę już w ani jedno jego słowo. Że dawno stracił moje zaufanie i nie mam najmniejszej podstawy, aby teraz wierzyć w jego obietnice.

Wściekł się.
W takim razie on będzie mi utrudniał. Weźmie adwokata, sprawa będzie się ciągnęła latami, będzie walczył o prawa do dziecka?

O jakie, k***a prawa???
Jakie prawa może mieć ktoś, kto nigdy dziecka na oczy nie widział, nigdy o nie nie zapytał i gdybym go nie używała, nawet nie znałby imienia własnego syna.
O jakich mówimy prawach?

Poczuł, że nie ustąpię i że już nie ma na mnie takiego wpływu jak kiedyś.
Wściekł się jeszcze bardziej.
I padło zdanie na które czekałam "skąd ja mam wiedzieć, że to w ogóle moje dziecko?"
Fuck....gdyby stał na przeciwko mnie, nie powstrzymałabym się.
Oczami wyobraźni widziałam własną pięść lądującą z całą siłą na tej fałszywej twarzy...

"Jeśli masz wątpliwości, możesz wykonać test DNA, który sam opłacisz. Nie ma sprawy"

Mnie samą zaskoczył własny spokój.
"Przykro mi , ale nie dogadamy się. Nie wycofam pozwu. Musisz zrozumieć, dla mnie to jest zabezpieczenie. Więc przyjedź na rozprawę i załatwmy to raz na zawsze. Rozejdźmy się w spokoju i nie chcę Cię więcej widzieć, poza Twoim nazwiskiem przy wpłatach na konto"

Dalej jednak uważa, że mnie przekona.
W takim razie wyśle jakiegoś maila, do notariusza pójdzie, do konsulatu....

A tyle czasu o to prosiłam.
Proponowałam, żebyśmy to zrobili, kiedy będę w Anglii.

"Nic z tego - możesz przyjechać, spotkamy się u mojego adwokata, możemy negocjować jedynie wysokość alimentów"
"Nie przyjadę! Biorę prawnika!"
"W porządku, jak wolisz."

Z jednej strony czułam rosnące ciśnienie i palącą twarz.
Z drugiej wewnętrzny spokój.

"Nie jestem sama. Mam wsparcie. Zamkniemy to i mogę budować nowy rozdział mojego życia. Nie jestem sama."

Nie pamiętam nawet z tych emocji na czym stanęło.
Chyba on na swoim, ja na swoim.

Ja dumna z tego jak przeprowadziłam tą rozmowę.
Dumna z woli walki.
Dumna, że jestem Matką - Fighterką, że odrzucam sentymenty, że poświęcę wszystko w imię dobra mojego Dziecka.
Nie dałam się wyprowadzić z równowagi, przekonać, zastraszyć.
Twardo stoję przy swoim.
Mam obok wsparcie.
Rodziny, przyjaciół, Jego.

Czuję się gotowa i silna na każdą walkę.