Dzielnej Mamy słabsze strony

Nie uważam siebie za matkę "siętrzęsącą" "telepiącą", "matkę-wariatkę", "matkę z pierdolcem"....za taką matkę na 200%.
Totalnie się nie uważam.
Właściwie, to myślę, że z matki składam się w jakichś 90%, bo ta pozostała część, to jest skupienie na samej sobie: swoich potrzebach, swoich brakach, smutkach itd. Co zresztą widać na tym blogu.
W założeniu miał być "dzieciowy", w praktyce wyszło trochę inaczej. Może i dobrze.

W związku z tą 10-procentową matczyną ignorancją:
- u pediatry bywam kiedy muszę
- od piersi odstawiłam dziecię krótkim cięciem, bo sama byłam chora i chciałam się wyleczyć
- nie lecę na USG głowy, rezonans magnetyczny i tomografię, kiedy Synowi rośnie na czole w 3 sekundy guz wielkości małego jabłka
- nie wnikam co w żłobku jada moje dziecko, ile śpi, co dostaje do zabawy
- nie myję zabawek, jeśli nie są oblepione jedzeniem
- nie ubieram i nie ubierałam Sebastiana w body, bluzkę, sweterek, kamizelkę i kurtkę, rajstopy, skarpety i ocieplane spodnie, jeśli na dworze jest cieplej niż -20 stopni.
- nie zastosowałam zasad "rodzicielstwa bliskości - spałam z Synem w łóżku pół roku, tylko dlatego, że lubiłam na niego patrzeć i nie chciało mi się podnosić na nocne karmienie. Często zostawiałam go samego w łóżeczku, płaczącego, bo musiałam akurat coś zrobić.
- nie doczytałam o co dokładnie chodzi w BLW...ale chyba to akurat, przypadkiem mi się zastosowało
- nie doczytałam też dokładnie jak się wprowadza gluten, więc Seba do razu dostał taką porcję, jak duże dziecko :P  Odkryłam to dopiero, gdy gluten zaczęły wprowadzać koleżanki, które urodziły rok po mnie
- nie mam i nie miałam termometru do wody w wanience
- nie cierpię "piać" do mojego dziecka, kiedy "rozmawiam" z nim przez telefon....i nie przez telefon też
- nie znam się na bezstresowym wychowaniu : podnoszę głos, stawiam do kąta, ręka na pieluchę też czasem opadnie...chociaż to akurat jakoś totalnie bez efektu, więc spokojnie mogę sobie odpuścić.
- nie uczę go na siłę wszystkiego co, teoretycznie,powinien umieć.

Ojj litania grzechów moich jest długa.

A mimo tego szczęśliwi jesteśmy razem.
Ja na pewno...Sebastian jeszcze mi nie odpowie, kiedy go o to zapytam, ale wygląda na zadowolonego z życia :)
Jada zwykle to , co lubi.
Bawimy się w to, na co ma ochotę i takimi zabawkami, jakie lubi.
Chodzimy na basen, na spacery i do sali zabaw, gdzie przeciskam się za nim przez wszystkie przeszkody i wdrapuję na najwyższe piętro, żeby razem z nim zjechać ze ślizgawki prosto w kulki (traktuję to przy okazji jako substytut wyjścia do fitness klubu :P )
Zabieram go ze sobą praktycznie wszędzie.
Chodzimy na imprezy, gdzie nie śpi do takich godzin, że wracając do domu modlę się, żeby nas sąsiedzi nie przyczaili ;)
Przemierzamy samochodem setki kilometrów, żeby spędzić sobie czas gdzieś indziej niż "blisko".
Tańczymy i wygłupiamy się w domu prawie codziennie.

Staram się, abyśmy żyli pełnią życia. Nie pozwalam na to, aby brak trzeciej osoby w rodzinie, stanowił dla nas przeszkodę nie do przejścia. Radzimy sobie we dwójkę wszędzie. Na basenie, w aucie...a za parę dni poradzimy sobie na lotnisku i w samolocie. My i nasze 2 walizki.
Ma być jak najmniej rzeczy niemożliwych!

Nie jesteśmy idealni. Ja jestem nieidealna kompletnie. On bywa złośliwy, nieusłuchany, zdarza się, że agresywnie reaguje. Jest roztrzepany, szybko się irytuje i wyrzuca, albo rozwala to, czym się aktualnie zajmuje.

Ale mimo wszystko jest dobrze :)

Skąd te dzisiejsze rozważania?
Wracając do pierwszego wyznania - matką "siętrzęsącą" nie jestem...jednak wizja zbliżającej się podróży, lekkie wstrząsanie we mnie wzmaga. Że sobie poradzimy to wiem...nie wiem tylko do końca jak :P
I czy nie skończy się to jakąś publiczną kompromitacją.
Poza tym, zrobiłam wczoraj coś, co nigdy, przenigdy, nawet nie przyszło mi do głowy, zanim się matką nie stałam.
A przemieszczałam się trochę po okolicy bliższej i dalszej i całkiem dalekiej też.
Otóż: wykupiłam nam ubezpieczenie podróżne.
Ha!
Wyobraźcie sobie, że do wczoraj jakoś nawet nie zdawałam sobie sprawy z istnienia takiego produktu. Jednak wizja odbycia powietrznej podróży i zagranicznego pobytu z moim Skarbem największym, różne obawy we mnie wzmogła.
I scenariusze wszelakie...
Dla spokoju sumienia i pewności, że w razie tragedii mniejszej lub większej, Sebastian bez opieki i pieniędzy nie pozostanie, przewertowałam szybko Google, wybrałam ofertę i zakupiłam polisę :D
I teraz możemy spokojnie jechać. Z pewnością nic się nie stanie, bo ja tak lubię wydać czasem kasę na coś zupełnie nieprzydatnego ;)
Przyznam szczerze, że od momentu pojawienia się na świecie Sebastiana, mam lekkiego hopla na punkcie ubezpieczeń i oszczędności. To jedno z niewielu moich matczynych wariactw :) Mam 2 polisy, konto oszczędnościowe, kasę "w skarpecie" (jakby banki zawiodły) i obligacje skarbu państwa :P Większość pieniędzy, które dostajemy w ramach jakichś prezentów przeznaczam właśnie na te cele.
A przy okazji tych moich przedwylotowych rozważań myślałam o tym, że chyba nikt tego nie wie i może warto byłoby pospisywać takie rzeczy w jednym miejscu. Żeby w razie czego rodzinka wiedziała gdzie szukać :)
No...nie jest ze mną najgorzej, co nie? Jednak macierzyński szał nie do końca mnie ominął :P I ignorantką całkowitą nie jestem też :]

A we Francji i Holandii, to i tak bym uchodziła za nadopiekuńczą :P