Przełom.

"nie zagladam tu zbyt czesto. mysle ze to niezbyt dobry pomysl"

To odpowiedź J. na 2 maile i smsa, które wysyłałam mu od 10 września, dotyczące naszego przyjazdu do UK.

Swoją drogą, chyba jednak łączy nas jakiś niezrozumiały rodzaj telepatii, gdyż wiadomość tę wysłał w momencie, w którym pisałam właśnie list do jego matki.
Przeczytałam to dziś rano.
Utwierdziłam się w przekonaniu, że list nadać muszę. Za potwierdzeniem odbioru w dodatku, abym miała pewność co do adresu.

Kilka dni temu wyjęłam z szafy pozew z załącznikami oraz  zgromadzone przeze mnie artykuły oraz maile, na temat spraw o uznanie ojcostwa, pozbawiania praw rodzicielskich i przyznawania alimentów. Wyjęłam je, żeby napisać ten tekst dla SingleParents.pl .
Napiszę.
A potem także drugi o tym, jak wyglądała moja prywatna walka o to wszystko.

Tak postanawiam - pozew zaktualizuję i złożę ponownie. I tym razem zrobię tak, aby doprowadzić to już do samego końca.
Myślę także nad skorzystaniem z pomocy adwokata. Wiem, że takie sprawy można załatwiać samemu, ale nasza jest na tyle skomplikowana, że chyba jednak będzie to konieczne. Pan Ginekolog, którego poznałam na 40 u T. oferował swoją pomoc w tej kwestii, twierdził, że ma znajomości - kogoś obytego w prawie unijnym. I chyba do niego się zwrócę.

To jest chyba ta rzecz, którą muszę zrobić przed 30. Zamknąć ten etap już na zawsze.
Postawić pod nim formalną kropkę.

Dla siebie i dla Sebastiana.

Trzymajcie kciuki, żeby mi nie zabrakło siły do walki. Bo obawiam się, że właśnie zaczynam rozpętywać małe piekiełko.
Strach pomyśleć, które z nas bardziej się w nim przysmaży...